amele olmak için okumuşum onca yıl. devlet öyle saçmalıklarla adaletsizliklerle dolu ki.
şu an tek hayalim bir restoran açmak.

nöbetteyim. ilk ayım.
kazandım en sonunda diye acı bi sevinç vardı içimde ilk başta. hastane ortamı iyi midir, asistanlar nasıl, ortam nasıl vs diye kendi kafamı yiyip durdum. sanki çok önemli problemlermiş gibi.
şimdi farkettim ki benim dünyam çürük. istediğim kadar uğraşayım farketmeyecek, ortamın nasıl olduğu önemli değil ben çürüğüm. pasifize etmişim kendimi. yok olmuşum, dünyam sıfır.

işten eve geldiğimde direk uyuyakalıyorum, ilk başta bunu problem bellemiştim kendime. geçen gün uyuyamadım ve saatler geçtikçe bi ağlama isteği geldi, arttı da arttı. iyi ki uyuyakalıyormuşum, ne boktan bi hayatımın olduğunu farkediyorum bilincim açık olduğunda. kendi kendime oturup düşündüğümde. batmışım abi valla, bu hayatta bi bok başaracağım yok kişisel olarak. kendimi kariyere verip, çalışarak gebermek istiyorum.

eve gelince yüzüm gülmüyo. babam oldum çıktım.

jessie ware - say you love me

her gün sabaha kadar oturuyorum. saat 4-5 gibi balkonda sigara içerken ne işin var bu dünyada diye sormaya başlıyorum kendime. kimseye faydam oldu mu acaba hayatta. o kadar beceriksiz sosyal açıdan bozuk ve aynı zamanda bencil bi et torbasıyım ki, gelecekte ne işe yarayabilirim acaba diye düşünüyorum ve hiçbir şeyi yakıştıramıyorum kendime, bu yükü kaldıracak kadar yetenekli değilim anlamında. malım ben. hayat boyu evinde kal hiç dışarı çıkma deseler seve seve kabul ederim. tembellik işledi ruhuma.

bana şu yazıyı hatırlatmıştır: http://m.haberturk.com/…515795-1-dolar-1-tl-olur-mu

taa 2010'dan. arada aklıma gelir gülümserim.

(bkz: monkey island)

her geçen gün jüri yarışmacılara daha da uyuyo, bi tek ivana var doğru düzgün görevini yapan olaylara karışmamayı bilen, onun da "ama sen annesin" "annelerin işi zor tabi" gibisinden kayırmacılığı var.
şu kemal doğulu günün birinde melisa şahin'i öldürür ertesi gün show tv kadın cinayetleri özel haberi olarak verir.

kilo verme macerasına bu uygulama olmadan çıkılmamalı. neredeyse 6 aydır kullanıyorum, 15 kiloma yallah dedim. bu kadar kullandıktan sonra bi sinir basıyo seni farklı bişe yediğinde, hani nerde benim yediğim diye araştırırken. protein/yağ/karbonhidrat değerlerine bu kadar değer vermemiştim hiç daha önce ki farkettim asıl bu yüzden göbeğim beni terk etmek istememiş.

aklım birisinde kaldı, sürekli düşünüp duruyorum onu. mahvettim her şeyi arayıp hal hatır soracak yüzüm bile yok, saçmaladım batırdım... sesini bilem özledim ya. keşke bu hale getirmeseydim durumu. bu saatten sonra yapmam gereken onu hiç düşünmemek, silip çıkarmak yoksa vakit kaybından başka bir şey geçmeyecek elime.

yarın sınavım var ve babamla tartıştık. açık açık tehdit etti kazanamazsan ben yapacağımı bilirim diye. üniversitedeyken tek ders bırakmadan patır patır 6 koca seneyi bitirmiş bana dedi bunu. mezun olana dek tek sene hatta tek ay bile harcamamış olan bana. ama asıl başarı bunlar değil dimi.

ben kendimi onlara beğendirmek için de çıkmadım yola, istediğimi biliyordum, kendimi kurtarmak için çabaladım durdum ama ağır gelmeye başladı her şey. neredeyse 7 aydır debeleniyorum, çabam bir iki ay kafa dinlemekti, çok gördüler bana. kafamın içindeki sesler susmuyo bitmediler. aile baskısının ağır halini yaşıyorum şu an. iyiliğimi istiyolar tamam ama bunun hiçbir faydasını görmedim şu ana dek. geleceğimi artık hayal bile edemiyorum insanlıktan uzaklaşmış hissediyorum. hırs çok uzaklarda kaldı. hırs çok gerekliymiş be sözlük. yaşamak için, yaşadığını hissedebilmen için. nerde eski yıllardaki ben. giderek küçülüyorum.
hani vardır ya ebeveynlerin ettiği laf, şu sınavı geç rahatına bak, bu da bitsin oh tamam işte, hadi son bi engel bunu da geç. sanki son bi kaşık bu son kaşık diye koca bi tas yemeği yedirmeleri gibi.
yoruldum. kimse anlamıyo. nasıl kurtulacam bu halimden bilmiyorum, kafanı boşalt demekler olmuyo, olmuyo bitmiyo daha kaç yaşındayım ki emekli olma hayalleri kurmaya başladım nedir bu. nankörüm belki de. olabilir, ne yapayım. daha fazla uğraşmak istemiyorum kendimle.
(bkz: biri bana tokat atsın)

iyi geceler millet, yarın cehenneme uyanacam.