bugün yazar olmuş büyük savaşçı.

son dönemde zeytinime dokunma mücadelesi veren hem hemşehrim hem de genç ve başarılı bir girişimcinin yönetiminde,

(bkz: dalagözbahçe)

diliyorum ki benim için ölümsüzlük, barış ve bilgeliğin sembolü zeytinlerimizin tek bir dalına zeval gelmez de yine o leziz yağlı zeytinleri ve zeytinyağlarını bizimle buluşturmaya devam eder.

çok garip bir mobbing, kumpas, zorbalığın içinde olduğumuzu hissettiren durum.

anlayan anladı.

96-97 yılları arası yunan asıllı bir komşumuz vesilesi ile karşı kıyının ezgilerini sevmeme aracı olmuş orfeas peridis çalışması.

akustik konser kaydının, albümünden daha iyi icra edildiği şarkıdır ayrıca.

yaklaşık 600 yıldır kurulan, ahilik geleneğinin sürdürüldüğü, sabahları hoparlörden anons edilen dualarla açılan pazar.

ayrıca üreticiden yani birinci elden alabildiğiniz ender pazarlardan. ilçenin sokak aralarında köylüler bahçesinden o gün için ne ürün çıktıysa onları satmaya gelirler, fiyatta bir uygunluk olmasa da tazelik ve doğallık açısından bir şans.
dünyada kurulan ikinci, türkiye'de ise en büyük birinci açık hava pazarıdır.

yıllardır yazlık kışlık dipfriz ve konserve yapacağım dönemlerde alışveriş için evimden kalkıp 100 km gitmeme vesile olan bir pazar benim için.

4 mevsim beni tatmin etse de sonbaharda ot zenginliğini ve çeşitliliğini bünyesinde barındırır. bu da benim için cazip yanlarından biri.

her salı izmir basmane garından bu pazara tren gidiş dönüş olmak üzere kalkar.

travmalarımın yanı sıra en güzel çocukluk anılarımın mekanıdır.

sene 1980, bodrum eski çeşme sokakta iki katlı bir taş evin sakinleriydik. üst katın yüksek tavanlı ahşap iskeletli çatısında kuş yuvaları ile uçuşan minik kuşları hatırlıyorum bir de bembeyaz kireç duvarda yürüyen dev akrepleri… bir gece babamı bir akrep sokması ile korkularımız katmerlense de bodrum akşamlarında avluyu yıkayıp, rakı masasındaki kavun ve peynir kokusu eşliğinde keyifli sohbetleri hatırlarım. gecenin geç saatlerinde deniz esintisi ile üşüdüğüm; tahta divana kıvrılıp uyuduğum anlar ve bahçedeki cılız ampul ışığının evimizin kocaman taş duvarlarında yarattığı yansımalarımızdan korktuğum anları hiç unutmadım.

bir de minicik adımlarımla üzerimdeki çiçekli askılı elbise ile sokağın denize çıkan yönüne doğru koşturduğumu hatırlarım. elimde rüzgar gülü… arkamda rahmetli babam “kızım koşma düşersin” sözü hala kulağımda…

işte o taş ev benim çocukluğumun en güzel anılarına ev sahipliği yapmış, ailemin henüz eksilmediği en güzel anlara mekan olmuştur.

görsel

yöre insanı ve zeytinlik sahibi biri olarak engellenemeyen katliamdır.
zeytinlerin sökülüp taşınması gibi bir durum görünmüyor. kamyonlara karga tulumba yüklenip bir yerlere atılıyor. cennet gibi topraklarımız yok ediliyor. insanlarımız perişan. söyleyecek söz bulamadığımdan saçma sapan yazıyorum çünkü kafayı yememe ramak kaldı.

kimi neyi koruyacağız bilmiyorum.

bir 23 sene önce sorulsa idi sebepleri çok başka sıralayabileceğim ancak son dönem iyice depresyon ve travmaya evrilen ruh hali. artık pazar günleri de kesmiyor haftanın her bir günü her bir saati bu sıkıntı ve depresif ruh haliyle geçirmiyor muyuz?

romantize edilmiş nostaljiler çok geride kalmadı mı? kaygılar ve hüsran hücrelerimize işlemişken artık pazar gününden bahsetmek çok anlamsız.

bugün doğum günü olan yiğidimiz… iyi ki bu dünyadan geçtin evlat. ne mutlu ailene, annene, babana… huzurla uyu nur yüzlü ali…

(d)amımıza kayyum atanmasından sonra atanan kurum, kişi, organ ve olayları takibi bırakmıştım demek ki sonuncu manifest grubu olmuş. bir daha ki sahneye çıkışları fezleke grubu olarak çarşafla olur artık.