her içindeki için bir çözümü olmayan şey, bazen ne yapılsa çare değil. bir owl city şarkısında dendiği gibi, aslında kaçış üzerine bir hal. gerçeklikten bir kopma isteği sonucu çıkmış bir şey. yaşamanın manasızlığı üzerine düşündükçe çıkan bir şey. bazen yalanlardan, bazen zulüm gibi gelen şeylerden çıkan, bazen ikisinden de çıkan bir yalnızlık durumunun sonucu. sonuçta insan sevgiye muhtaç bir canlı, olmadığında ölüm daha yakın. onsuz sorunlar çıkar, yine o şarkıda dendiği gibi "leaving my healing heart with a new scar" durumu oluşur, sürekli darbe yersin ve iyileşemezsin, en sonu ölümle bitebilir.

çoğumuz için çözülemeyen bir toplumsal bir mutsuzluk buna kaynak oluyor. insan denen canlı diğer canlıların psikolojisini hiçbir şekilde umursamadıkça bu durumlar da daha da yaşanıyor, yani hayatı paylaşmak şart. depresyondaki değil, olmayanların yalnızlarla, kürek çekip başaramayanlarla ilgilenmesi. çünkü bir yere kitli kalma hissi, başkalarının çözüm olmaması, milleti görüp onlar gibi olamamak, kabul edilmemek genelde sebep oluyor. bakarsanız, genelde bu farklılıkları kabul görmemiş bireylerin yaşadığı bir sorundan çıkma. belki bir kimseye anlatamama, belki bir boşa kürek hissi, belki bir efora cevap almama, aslında hepsi kökünde kabul görmekten oluşuyor. oysa kabul görmek nasıl güzel ve önemli bir şey? işte burası hep es geçiliyor. belki de okullara gittiğimizde akranlarımız ile kontrolsüz iletişimimiz sonucu duygularımızı bencilce ya da yansıtmadan yaşamayı öğreniyoruz ve bütün sorun da bundan çıkıyor. insan sosyal bir canlı ve alması gerektiği kadar da vermeli, burası kesin.

deneyimim üzerinden anlatayım, daha net anlatmak için. bu dünya'daki tek sevdiğime, o yalnız kişiye "büyük hata yaptı" adı altında yazık ettikleri günü hatırlıyorum. ardından sırf o yazık etmeden dolayı bana da yazık oluşunu. ardından bağladığım karaları. bundan yıllar önce anlaşılmamaktan, kürek çekememekten bağladığım karaları, etrafımdaki herkes bana kötü davrandığımdaki ruh halim. bakarsanız, bunlar da özünde aynı şey. kabul görmeme. hepsinin sonucu bir odaya kitli hayatım olunca bu duygular oluştu çünkü, çok iyi biliyorum. asla tam depresyon olmadı ama depresiflikle çok yakın arkadaş oldum ve hep arkadaşım yokken, onaylanmıyorken yanımdaydı. onaylandığımda kaçtı gitti. onaylanıyorken dönmedi, bu yüzden söyleyemedim de belki de. işte bu durumda yaşadığım da çözülemeyince belki de yapıştı kaldı bende o hisler. ve onaylandığımızdaki bana gelen bir mutluluk var aslında, buna bir ihtiyaç duyuyordum baştan beridir.

ve hayır. akışta olup altta kalmaktan gerçekten çıkmıyor bu illet.

en azından benim gözlemime göre girilmesine mantıklı bir sebep bulunabilen, normal insanlarda olabilecek tek hali bu. zaten diğer türleri farklı sorunları işaret ediyor. özellikle majör depresyon.

edit: umursanmayınca gerçekten olmuyor. bunu eklemem lazım.

edit 2, 18/05/2025: şu anda korkunç bir vaziyetteyim. yukarıdaki deneyimim kötü bir hal aldı. onaylanmak hakkındaki yazdıklarmın ne kadar doğru olduğunu bir bir görüyorum. yeniden depresif olmamak için çabalayacağım inatla.

bunun farklı bir varyantına "seni değişemem, saldığım anda hayatım kayar" imalı bir cevap vermiştim.

gürkan türkiye, ilber emrah'ın ortaylı safa'sıdır.

(bkz: #174986486)

tekrarlıyorum. sebep tamamen o.

(bkz: aynı alanda yalnızlık)^*

şu tarz hırboları meşhur etmeniz zaten ülke için ciddi sosyolojik sorunlar teşkil ediyordu. şimdi bir de bundan eti'ye falan saldıracak kadar az düşünen tiplerdenseniz, bu ülkede eğitim meselesinin neden asla çözülemediğinin binbirinci kere daha kanıtı olursunuz. çünkü sizde okuduğunu, duyduğunu, gördüğünü anlama yok.

adama eti reklama uygunsuz tavırlarının çıkarttığ sorunlar yüzünden dava açtı. mizah değil. galatasaray meselesinde ise direkt fetöcü dedirtti bütün kulübe. ikisi de normal şeyler mi? ilki özellikle, ofansif mizahçı niye çıkıp reklam yüzü olmaya okey?

tanım: eti ile başı soruna gidecek kadar saçmalamayı başaran komedyen bozuntusu.

evrakların atılması sorun, işin konuşulması değil. ileri seviye ortamlarda tübitak destekli belgenet var. ama editlemek için yine indiriyorsun. memurlara onu öğretip, atmamayı öğretirsen gerisine pek de gerek yok. konu iş konuşmaya gelince emailin kullanımı her yerde azaldı ama yerine slackve microsoft teams gibi çözümler lazım. emaile geri döndermek de mantıklı ama bizim bazı kamu çalışanı arkadaşlar asla dönmez! işte orası da sorun aslında da, bambaşka bir mesele orası.

hakkında bazı parça tavuklarının hâlâ kafa yaptığı gibi garip bir iddia dönen, eski en tepe yöneticisi gus fring'in mafya babası olduğu tahmin edilen garip tavuk zinciri. garip bir şekilde şirketin madrigal electromotive gmbh sahibidir.

(bkz: başaramamış)

(bkz: terbiyesiz)

bırakın kendi çalıp kendi oynasın.

(bkz: giorgi mamardaşvili)