istanbul modernin alınabilecek tüm hazzı güçleştirdiği konser. kapısından herkesi almayan sevgili elit istanbul modernin, insanları öbek öbek bir kapı önüne yığdığı, hiçbir organizasyonun altından kalkamadığı, üstelik bir de bekleyen ve buna rağmen sakin insanları organizatörlerinin azarladığı konserdir. tabi bahçeye adım atınca 8milyonluk bira için kocaman olmuş kuyruğu ve yerinden kıpırdamayan, konsere oralı olup olmadıkları pek anlaşılmayan insanları görünce neyin yanlış olduğu muallak kalmış konserdir.
tüm bunlara, sinirlenmelere ve belirtilenlere rağmen onlar çok iyiydi.
zavallı bizler de blonde redhead görücez diye istanbul modern ve iksvnin bizim için düşündüklerini harfiyen uyguluyoruz elbet.

ummanın sonsuz sesler repertuarının sanal olmayan bi yolla bizlere ulaştıran program. sömürmeci kişiliklerimizi bu sefer frekanslar üzerinden yolluyoruz kendisine.
kısaca, 94.9da, cuma gece 12'de, ambient indie vb. çeşitlemelerle müzikler dinlenebilir, program bitiminde ruhani anlamda durgunluk ve huzura ulaşılabilir.

eklemek isterim ki, konuklarından anladığım kadarıyla -onların aksine!- umma hanım lafı çok güzel toparlıyor, program akıyor, gidiyor.

çocukluktan ve o dönemin taşıdığı inançlar ve rüyalardan konuştuklarını dile getirmiş grup. bunu bilmenin, hissetmenin ve buna sığınmanın gerçekten hafif kıldığı grup.

sosyoloji okuduğunu satır aralarında gülümseten bi biçimde iletebilen yazar. 2. tekil şahsın eleştirelliğinin daha kolay olmasını çabuk keşfetmiş, bunu sonuna kadar kullanan yazar. böylemesine derinlikli yazmalara alışkın olanlara "tanrı" kavramını sunan ve onları allak bullak eden yazar.

en ön sıranın şansıyla daha da rüyanın içine girilebilinen konserdi. müzikmiş doğuran ve öldüren onu ispatladı. derken sahne tam bi mekandı tüm renkler ordaydı ama asıl önemlisi tüm sesler. her sese vakıflardı. olabilecek en zihni açık cümbüşü yaratıp gittiler. geriye de oyuncak bi mikrofondan "thanks for having this" kaldı.

okurken çizili satırların yan taraflarına yazılan sorular ve yorumlarla var edilen dünya. içte, dipte, hareketli ve kızgın.

kafasından ne kadar çok şey geçtiğini bitek cümlelerinin hızı, uzunluğu ve karmaşıklığından değil, ellerinden, kollarından ve binbir vücut hareketiyle konuşmasından da anlaşılan güzel insan.

içten hissedilen yansıma, yaşanan ya da özenilen hayattır. bi kitapta vuku bulabilir en genelinden, aynı şekilde çok akılda kalan şarkı sözlerinde, film karelerinde, herhangi günlük bir cümlede.
vurgu yapılandır, "ben" içine yerleştirilen hayattır.

terminolojisi sigara, kahve, çöl, öykü, uyku, doğmak, sesler olan kitap.
yapı ve kurgu bozuyor, sanki şimdiye kadarki romanlarının oluşumunu açıklıyor yazar.
girişi sona bırakmış gibi aslı erdoğan, tüm yazı ve ben açıklamalarını.
ama gideceği yönü belirleyen okur olduğu için bu şiirsel düzyazıda, belki de ben o yola sapmak istedim tezer özlü'vari, okurken.

sahne şovu denen şeyle kendini satmak ayrı yerlerdedir. raindog, istanbulda onlarca sahne şovundan yoksun grubun arasında sahne performansı gösteren belki de tek grup olmuş durumda. öncelikle bu nedenle takdir edilesi.
bu performansı nasıl yaptıkları ise, elbette ki izleyene bi beden büyük gelicektir. çünkü bu izleyen hala gay sorunsalı içindedir, dinlediği şarkıların gruplarını kafasındaki normal imajına oturtmuştur. imajın dışında kalan affedilmez. fatih ürekle glam arasında gidip gelen yusufun, alternatifim ama hep homofobiğim verisini körüklediği de alenen meydandadır.
roads veya roses çaldıklarında ortaya apayrı şarkılar çıkar mesela, asıl buna cover yapmak denir.
sonuç= cover ve sahne şovu kelimelerine örnektir raindog. aynı şarkıları kendinden hiçbişey katmadan çalan onca gruptan ötede durmaktadır.