ona saygı göstermek, bir birey olarak kabul edip hissettirmek ilk aklıma gelen.

https://youtu.be/ncz5n_d6xbk (bkz: başındaki yazmayı da sarıya mı boyadın)
(bkz: grup abdal)

sanırım art arda 7. dinleyisim. muazzam bir türkü.

emin olun anne babalarin cogu sizinle aynı anda o kabusu yaşıyor. sulalesi rahat olanları saymiyorum hic. onlar numune. onlar kabus icinde kabus. onlar inception filminde hissettirler insana.

14 aylik bebegim ile arka koltukta yolculuk sirasinda bazen öyle anlar oluyor ki kapıyı açıp kendimi yola atmak istiyorum. ruhum çekiliyor adeta. inanilmaz bir caresizlik hissi. o cocuk dunyaya bizim gibi bakmiyor. o cocuk yolculugun sonunda ulasacagi seyi dusunup mutlu olamiyor. o cocuk o anı yasiyor. zaten hayata adapte olmaya calisiyor. bir de saatlerce yolculuk... onun icin oyle zor ki. ve onu mutlu edip oyalamaya çalışan ebeveyn.. bir sure sonra oyunlar, oyuncaklar da tukeniyor. montessori olsa dayanamaz, öyle bir durum yolculuk.

anne babanin çaba ve caresizligini goruyorsaniz anlayisli olmaya calisin. cunku gercekten bir noktadan sonra kontrol çok zor. eger ki mudahale etmiyorlarsa işte o zaman yolcular icin kabus baslamis demektir.. bence uyarılabililir nazikçe. ya da yardim teklif edilebilir.

kendi düğünümde, yolculuga cıkmış 4 yaşındaki cocuk gibi eşime ve abime sürekli şunu soruyordum "az kaldı di mi? bitecek di mi?" (yarim saatte bir tekrar ediyordum ki zorla da evlendirilmedim)

müthiş luzumsuz bir aktivite. ayrica komik de geliyor bana. eglenmek guzel belki ama dugunlerde çok fazla komik ve saçma detay var.

her çirkin erkegin yanında guzel olup olmadigindan emin olamayan güzel bir kadın vardır.

hayat amacını kaybedip ağır depresyona girebilecek insanlar olabilir.

her begenide salgılanan dopamin, seratonin gibi kimyasallar artık olmayacak. bunlarin yerine baska aktiviteler gerekecek. ki bu aktiviteler de daha çok emek, çaba, samimiyet vb. gerektirecek. yıllarca instagram ve takipciler sayesinde olan her seyin yerini salt gerçeklik alacak. bu gerceklige uyum saglamak da onlar icin kolay olmayacak.

bebekler icin anestol, yetişkinler icin travazol olabilir.

anda kalmak, akışa teslim olmak.
ve nesnelerin, olaylarin, durumların detaylarına odaklanmak, olan her şeyi tam olarak hissetmek.

ne zaman bir şeylerin detayına odaklanıp üzerinde düşünürsem mutlu mutlu tebessüm ederken buluyorum kendimi. ve bunu aliskanlik haline getirince, otomatiklesiyor ve genel olarak mutlu bir insana donusuyorsunuz.

bandırma, 1999.

(bkz: le fabuleux destin d'amélie poulain)