ilk duyduğumda beyin nöronlarıma viyadük kurduran, güzide bir örneği:

“dört diyon, dokuz diyon; topluyon otuz diyon”

-anne bu işlere çok fazla kafa yoruyorsun, bak deli çıkarsın sonra.
+ne ilgisi var. gerçi ne olacağı da belli olmaz öyle bir şey olursa da ilgilenirsiniz bir zahmet delinizle.
- deliyle uğraşmak hiç kolay iş değil. sen yine de çok şey etme. (sesi uzaklaşır)
+zaten ortalık akıllıdan geçilmiyordu.

yeri gelmişken;

müfettiş akıl hastanesini teftişe gelmiştir,
içerdeki delilerden birine sorar.

- içerde kaç kişisiniz?

deli bu, hiç durur mu yapıştırır cevabı;

+siz dışarıda kaç kişisiniz?

“domatesin bir meyve olduğunu bilmek bilgidir; meyve salatasına koymaman gerektiğini bilmek ise bilgeliktir” şeklinde ifade etmişti akıllı adamın biri.

bu açıdan bakarsak salt bilgiden beslenme ihtiyacı bulunmaz bu kişide. bağlamdan hareketle sonuç olarak, kış günü kesinlikle domates tüketmeyecektir çıkarımı yapılabilir kendisi hakkında.

şu var; o devasa egoların, sarsılmaz özgüven pozlarının, ben bilirim naralarının yüzeyini azıcık kazıdığınızda altından dört yaşında kırılgan çocuklar çıkıyor karşınıza. bununla başa çıkmak zor.

“tanıdık veya yabancı ayırt etmeden her cenazeye katıl. davet edildiğin yere mutlaka git.”

bu sözün, bir tanıdığın ağzından döküldüğü anı ve o andaki afallayışımı unutamam.

sonraki zamanlarda ve şimdilerde ara sıra düşünürüm üzerine. düşündükçe ürperirim. bazı sözler içeriğinin haricine taşarak, düşüncenin örsünde dövüldükçe başka bir şeye dönüşür. kimliğini arayan miras gibidir.

bahsi geçen tanıdığımın babası muhtemelen ömrünün çoğunu okuma yazma bilmeden, memleketin ücra bir köşesinde geçirmişti ama kendinden öncekilerden devraldığı ve devamında çocuklarıma devrettiği bir şeye sahipti. sonsuza değin söylenmeye değer bir yankıya belki de.

aynı ülkede doğduğun biriyle ortak hislere sahip olmak engelenebilir bir şey değildir. üstelik müzik gibi sağlam bir avcıysa sizi yakalayan, bir an bir nota bile yeterlidir içinize ayna tutmaya.

elimi, kolumu ,nefesimi bağladığı için dinlemekten kaçındığım şarkıların için teşekkür ederim sana. adındaki çiçekler arasında devam etsin dilerim bundan sonraki yolculuğun.

“ondan başka, varlığın idaresini yürüten yoktur. “^*

yegane ve biricik rehber sadece o’dur.

“karanlıkta su sesi, insanın içindeki ölüm mayasının dilini konuşur. “

(bkz: huzur)
(bkz: ahmet hamdi tanpınar)

başlık altında defalarca tekrarlanan ipimle kuşağım tadındaki egoizm saçmalıkları değildir yapılması gereken muhtemelen.

kendi olarak yaşamayı her kafasına eseni yapmakla özdeşleştirmişler ciddi ciddi.

hayattan alacaklı gibi davranmayı kesin. kimsenin size hiçbir şey borcu yok. kural basit ne ekersen onu biçersin.

“nedir dedim bu yaşamak; bir düş dedi, birkaç görüntü” ^*

topyekün bir geçişten ibaretlen her şey, hızlı ya da yavaş değil hiçbir şey.