mut uzaklığı diyen şiir. böyle bir şey var.

2014'ten sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmamasındandır.

sayesinde üsküdar aşiyan arası da boğaza bakarak bir 30 dakika insanlaşabiliyorum.

dağda bayırda it olması ülkemizin başıboş köpek sorununu yansıtan bir benzetme olmuş. alplerde, karaormanda falan it olmaz.

binlerce lira tutar.
diploma, diploma eki, transkript, tez özeti, her şeyin noter onaylı tercümesini istiyorlar. ingilizce dökümanın da tercümesini istemek, bu devirde, ne biliyim, biraz köylülük?

gideceğimiz polis yok. dava açabileceğimiz mahkeme yok. bireysel hak ve özgürlüklerimizi, bedensel bütünlüğümüzü koruyacak devlet yok. bize yapılanları insan haklarının evrensel algılanışıyla anlatabilecek, eleştirebilecek gazeteciler, akademi yok. protesto edecek sivil toplum örgütü yok.
saymaya üşeniyorum. unuttum gerçekten. hayatta kalmak için unuttum hepsini. dün beşiktaş'ta bir miller söyledim kendime, tıklım tıkışık yerde kokteyllerde kalmıştı aklım. 25 tl, beyaz yakalı köleler içebilirdi ancak.
unuttum gerçekten. ali ismail, abdullah cömert, berkin elvan, gezi, soma, kadınlar, ensar, arasına sıkışmış binlerce kötülük, pislik, aklımda tutmaya üşendim. tutmasaydık düştük.
çocuklarımız olacak ya, onların katli vaciptir diye fetva verecekler. sen, ben yere bile çökemeyeceğiz. çünkü içi kurumuş. durduğu yerde ölmüş ağaçlar gibiyiz.

bir amerikan dizisinde ^*, yıllarca amerikan vatandaşı gibi yaşamış bir kgb ajanının fbı'nın elinde ölmesi sahnesinde geçen şöyle bir diyalogda bulduğumu düşündüğüm:

-ulaşmamızı istediğiniz biri var mı bay crandell?
-ajan aderholt...
-kullanabileceğimiz kanallarımız var.
-şüphe yok. ülkenizde bunca yıl hoş karşılanmamış misafiriniz olarak, kimse yok. ayrıca bilmesi gereken herkes biliyor zaten.
-bize bir şeyler söylediniz mi bilmiyorlar.
-hayır bunu bilmiyorlar.
-yaptığınız şeyleri sevdiniz mi?
-ilk başta her yeni şey gibi heyecanlıydı, uğurlu başlangıçlar falan...bir şeylere bağlıydım. ve görünmezdim.
-bize mi?
-herkese. kendimi özel hissettirdi. kendi tek kişilik filmimde yalnızdım. sonra zamanla bu özel gücüm lanet gibi gelmeye başladı. yalnızdım. izole edilmiştim. çok yalnızdım. insanlarla yakınlaşmaya çalıştım. arkadaşım değillerdi, tanıdıklardı daha çok. hep bir mesafe, bir engel vardı. samimiyetin yokluğu, insanı içten içe kurutuyor.
-ama yine de yaptığınız şeye bağlıydınız.
-elimde kalan tek şey buydu.

(bkz: bu milletin amına koyacağız)

tl'nin hali ve tüketici vergileri sağolsun, ülke içinde çoğu ithal ürünü satın alamayacak bir durumdayım. buna rağmen yaklaşık bir senedir ebay beni kurtarıyordu. paypal kullanımı durduğuna göre oradan da artık alışveriş edemeyeceğim.

ne rantmış ama. biz sıfırı tüketsek siz yiyip yiyip bitiremeyeceksiniz. (bkz: troy)

dehşet düşüncelerimizi tetikler, tepki oluşturur. bu tepki yönetilebilirse kitleselleşir.

güvenlik ve istihbarat açığını, olası faillerin geçmişte ve günümüzde hükümetle olan bağlarını, ülkeye dayatılmış ve yönetilemeyen mülteci sorununu tartışmayalım sorgulayamalıyım diye alınmış karardır.

bu sefer aşağı yukarı 45 dakika gecikti.

cnn turk'te çalışmasına rağmen sevebilirdim bu kadını, gezi sırasındaki tavrı olmasaydı. yine de boyalı konu mankeni gibi ezberlenmiş diksiyonuyla hiç bir şey söylemeyen bir kızcağızın yerine asık suratlı, atarlı, yeri geldiğinde de kıkırdayıveren bir kadın görmek az da olsa sabah neşesi veriyor bana. atarlar da çok haybeye değil gibi. hakan çelik ve deniz zeyrek ne zaman bir yerlere yanlamaya başlasa hizaya çekiyor, ya da ben hala çok iyimserim.