ulaşabilene helal olsun dedirtir. 1 saattir aralıksız müzik dinliyorum telefonda. artık pes ettim. kendi işimi kendim çözeceğim.

ama daha da montajı olan bir ürünü hayatta ordan almam.

(bkz: osmanlı'da sürgün edilen fahişeler)

fahişelik, osmanlı’da çok daha eski bir geçmişe sahip olmasına rağmen, resmî kontrol altına alınma çabaları oldukça geç, 1565 yılında başlamıştır. bu süreç, mahalle halkının ihbarları üzerine arap fatı gibi kadınların evlerinin basılması ve yakalananların zindanlara atılmasıyla ivme kazanmıştır. ilk resmî önlem, kanuni süleyman döneminde “muzır avratların” istanbul’dan sürgün edilmesi yönündeki fermanla alınmıştır.

ancak bu sürgünler fuhşu durduramamıştır. ikinci selim zamanında, hapisteki fahişelerle evlenmek isteyen erkekler çıkınca, padişah bu evliliklere izin vermiş, ancak şart olarak çiftlerin nikâh kıyıldıktan sonra derhal istanbul’u terk etmelerini emretmiştir. fahişelik faaliyetleri gizlice sürdürülünce, devletin önlemleri yeni iş kollarına kaymıştır. kadınların bekâr erkeklerin çamaşırlarını yıkadığı çamaşırhaneler ve daha sonra kaymakçı dükkânları yasaklanmıştır. fuhşun en rahat yapıldığı yer olan esir pazarlarında ise, cariyeler üzerinden yapılan cinsel faaliyetleri engellemek amacıyla kadın ve erkek esircilerden zincirleme kefalet istenmiştir. bu çabalara rağmen, gayri meşru ilişkilerin ve organize fahişeliğin önüne geçilememiş, bu durum istanbul’un toplumsal hayatının kalıcı bir parçası haline gelmiştir.

makalenin tamamı için.

villerme’nin kayıtlarına göre, mulhouse’da yaşayan on yedi bin işçiden beş bini, kiraların pahalılığı nedeniyle çalıştıkları fabrikadan çok uzakta, iki buçuk fersah mesafedeki komşu köylere taşınmak zorunda kalmıştı. mesai, yaz kış sabah beşte başlayıp akşam beşte bitiyordu. işçiler, her sabah kente geliyor, akşam geri dönüyorlardı. bu bahtsızların en az on beş saat süren gün yorgunluğuna, zahmetli gidiş geliş süresi de eklenmiş oluyordu. sonuçta, evlerine sadece uyumak için geliyor ve ertesi gün dinlenmeden işbaşı yapmak zorunda kalıyorlardı.

89 devrimi’ni yapmış fransa’da, işgünü on altı saate kadar çıkarken, zindanlardaki kürek mahkûmlarının on saat, antiller’deki kölelerin ise ortalama dokuz saat çalıştığını gözlemlemiştir. fabrika çalışmasının getirilmesi, neşe, sağlık, özgürlük ve yaşamı güzel kılan her şeye veda etmek demekti.

kitabın incelemesinin tamamı.

bir kitabı entelektüel olarak “kendi kitabınız haline getirmenin” tek yolu, ona notlar yazmaktır. bu eylem, sadece kitabın içeriğine sahip olmak anlamına gelmez, aynı zamanda yazarın fikirlerini kendi zihninin bir parçası kılmaktır. bu süreç son derece önemlidir çünkü okuyucuyu uyanık tutar, okumayı düşünme eylemine dönüştürür (düşünce kelimelerle ifade edilmelidir) ve hatırlamaya yardımcı olur.

kitabı sahiplenmenin pratik yolları arasında şunlar bulunur:

önemli ve güçlü ifadelerin altını çizme.

marginalia: sayfa kenarlarına notlar, sorular ve anahtar kavramların özetlerini yazma.

iç kapakta ve boş sayfalarda özetleme: kitabın genel hatlarını, temel değinileri ve bütüncül yapısını bölüm sırası içerisinde ortaya koyma. bu, entelektüel sahipliğin nişanesidir.

kişisel dizin oluşturma: kitabın sonunda, okuyucunun kendi için kritik bulduğu kavramları ve ilgili sayfa numaralarını listeleyen bir dizin hazırlama.

makalenin tamamı için.

avrasya’da çok yaygın olan ve varis edinme stratejisi olarak kullanılan evlat edinme de hıristiyan kilisesi tarafından yasaklanmıştır. bu yasak avrupa’da içinde bulunduğumuz yüzyıla (abd’de 19. yüzyıla) kadar geçerli kalmıştır. kilise, evlat edinilmiş çocukları tanrı’nın hakkı olanı çalan “yalancı çocuklar” olarak görmüştür.

kaynak.

başlangıçta, “barbar” sözcüğü oldukça basit ve etimolojik kökenine dayanan bir anlam taşıyordu. yunanca konuşurken kendini düzgün ifade edemeyen, anadili yunanca olmayan kişileri belirtmek için kullanılıyordu. bu kullanım, iyi konuşamayan veya kekeleyen kişinin çıkardığı “bar-bar” gibi sesleri taklit etmeye yönelik yansımalı bir oluşuma dayanıyordu. yani kelimenin özünde, dilsel bir farklılık ve ifade güçlüğü vardı.

kaynak.

bogomilcilik gibi akımlar, erken dönem hristiyanlığın sadeliğine dönüşü savunuyor, kurulu toplumsal düzene saldırıyor ve serflerle köleleri efendileri için çalışmayı bırakmaya çağırıyordu. bu tür akımlar, kilise dogmasına karşı çıkmayı devletin siyasal ideolojisine karşı çıkmakla eşdeğer kıldığı ve köylülerin antifeodal özlemlerini yansıttığı için siyasal açıdan tehlikeli görüldü.

kaynak.

avustralya’daki yerliler, “yok olmaya mahkum, barbar ve cahil bir ırk” olarak görüldü ve vicdan azabı çekmeden öldürüldü. nüfusları azaldıktan sonra unutuldular, çünkü onlar ne vahşi yamyamlar ne de soylu vahşilerdi; sadece “yerliler”diler.

kaynak.

on sekizinci yüzyılda vebanın ortadan kalkmasıyla avrupa modern çağa girmiş, sanayileşme, yeni enerji kaynakları ve üretim araçları yaratmış, insanların avrupa’dan gitmesini ve maddi kaynakların gelmesini sağlayan önemli açılımlar (hem batıya hem doğuya) gerçekleşmiştir. bin yılın sonundaki demografik durumu ele alırsak, avrupa ortaçağda insan ithal eden bir yer iken, modern çağda ve günümüzde insan ihraç eden, ancak milenyum sonunda tekrar ithalatçı konumuna geçen bir kıtaya dönüşmüştür. nüfus artış hızları zaman içinde önemli farklılıklar göstermiştir; ilk iki dönemde (1000-1400 ve 1400-1700) nüfus iki kattan az artarken, üçüncü dönemde (1700-2000) altı kat artış yaşanmıştır. özellikle on dokuzuncu yüzyıl, demografik genişlemenin yaşandığı bir dönem olmuştur.

kaynak.