boncuklu sutyen askısı.

%100 polyester parlak pembe gömlek. tam olarak şöyle bir şeydi: görsel

durun lan, hikayesini de anlatayım da canınız sıkıldığında özelden makara yapın benimle...

yıl 2005 falan... yaş 20. bizim ajanstakilerle toplandık eğlenmeye gideceğiz diye. gittiğimiz yer de bakırköy marina anasını satayım. bilen bilir; türkü barların, üçüncü sınıf pop şarkıcılarının cirit attığı yerdir bakırköy sahilyolu mekanları. biz de işte pop müzik dinleriz, serdar ortaç şarkılarıyla coşarız gibisinden girdik mekanlardan birine...

şimdi z kuşağı bana ''ıyy pop mu kıro!'' diyecek ama öyle değil.! 2000'lerin başından bahsediyoruz. o. zaman böyle deep house, elektronik, trip hop falan yaygın değil. en marjinalimiz rockçı ile metalci... biz de pop kanadındayız...

neyse, ben bu gömlekle mekana giriş yaptım, gözler üzerimde... meğer o dönem bakırköy eğlence kültürü için gayet itibar gösterilen bir şeymiş bu gömlek. şık olmanın gereğiymiş... ben bi ara ''çok mu iddialı oldu lan'' desem de saçları falan da jöleleyince baya bildiğin ebru gündeş klibinde oynayan esmer mankenlere döndüm.

eğlenen grup içerisinde en küçük yaştakilerden biri de benim. yani o dönem masada 30'luk 40'lık abilerimiz de var. ama nedense grubun alfasını ben sanıyorlar. adamlar da mevzuya bozuluyor ama çaktırmıyorlar. asjkfjkf. neyse.

garson geliyor, kulağıma eğilip ''abi gömleği nereden aldın?'' diyor.
konsomatris ablalar yanında müşteri olmasına rağmen kaş göz yapıyor...
ekipte çok samimi olmadığım suratsız ama bir o kadar da afet muhasebeci kız hayran bakışlarıyla gözlerini fal taşı gibi açmış beni seyrediyor...
mekanın solisti olan fatih ürek tipli şarkıcı pistte herkes dans ederken bir anda aramıza karışıyor ve gömleğin yakasını tutup etiketine bakarak ''hım güzelmiş'' diyor...

ulan diyorum olay oldu bizim pembe gömlek...

sabaha karşı ıslak -terli ayrılıyoruz mekandan şu gömlekle... after olarak üsküdar'a sabah kahvaltısı yapmaya gidiyoruz geceden kalma ekiple... tabi kahvaltıda da üzerimde yinebu gömlek. sabah güneşiyle birlikte daha da parlıyor...:)

börekçi çırağı bordo önlüğü ile kıymalı börekleri servis ederken şöyle bir bakakalıyor gömleğe . lan diyorum yeter, sikecem gömleğinizi. bakmayın artık... derken sonrasında nihayete erdiriyoruz mevzuyu. gömleği de bir daha giymemek üzere dolaba kaldırıyorum.

işin tuhafı, aradan 16 sene geçmiş, hala da evde o gömlek! annem yatakların altına falan sokuyor, bazen gardolapta görünüyor falan...

anneme ne zaman, ''at şunu artık çöpe, ya da ver birine'' desem de gülümsüyor ve ''he oğlum ya, her gördüğümde atacağım diyorum ama hep unutuyorum'' diyor .

sihirli midir, , kutsal mıdır , sahabe döneminden kalma mıdır çözemedim. çık artık hayatımdan %100 polyester parlak pembe gömlek!

zincirli pantolon. rapçi gençlik gibi. üstüme gelmeyin 12 yaşımdaydım:(

çocukken alınan tüm kıyafetler.

eski fotoğraflara bakıyorum herkes havalı havalı pozlar vermiş, herkes güzel, herkes yakışıklı; bir de yan tarafta havada asılı duran bir kazak ve bir pantolon var. dikkatlice bakarsan kazağın boyun kısmından çıkmış ufacık bir kafa görebiliyorsun. hepsi mi iki beden büyük alınır arkadaş. "nasıl olsa boyu uzayacak seneye" mantığı ile atılan adımlarla heba olmuş çocukluğum resmen.

kot mont aramaya inandım varmış ama ben onu 14 -15 yaşınmda çıplak vücuduma giyip dışarı çıkıyordum. lanet olsun size patrick swayze ve david bowie

kenarı fosforlu yeşil olan siyah tayt. evet çocukluğum boyunca o taytı çok az çıkardım. beş tane vardı değistirip değiştirip giyiyordum.

bizim mahallede giymeyen yoktu. niye mahallenin tüm erkek çocukları tayt giyiyordu, ilk kim giymişti ne şekilde yayılmıştı neden kimse "olm siz manyak mısınız niye tayt giyiyorsunuz" dememişti bilmiyorum.

pantolon etek. yarabbim ne kadar çirkin bişeydir o öyle.

2000lerin başı, bol pantolon giyip cebin kenarına da zincir takardım. skandal.

daha beterini henüz bu başlıkta okuyamadığım: alttan geçirmeli yavru ağzı renkli tayt.

ama allahını seven vurmasın ilkokula gidiyordum ve 90'larda bu tayt her evde her cins-i latifin kıçındaydı.

bolero. nasıl moda olduğunu ve neden giydiğimi hala sorguluyorum...