bunun birde kartal real versiyonu vardır. bi tık daha eski, allem edip bir atari kasedi aldırıp, üstüne çocuk menüsü yenildiğinde dopamin şelale olmuştur.

2000lerin başında bazen gezmek için her sene de okul alışverişi yapmak için giderdik ailecek. babam kiloyla defter alırdı bize, eve gelince de ikinci part olan defter kitap kaplama işi başlardı annem yere oturur sırayla kaplardı kitaplarımızı ben de renkli kalemlerimle silgimle açacağımla mutlu olurdum.

daha küçük olduğum zamanlarda da alışveriş arabasının içine oturturlardı öyle dolaşırdım bazen de tüm akşam kesintisiz ağlardım o an bi şekilde idare ederdi bizimkiler ama eve gelince de azar şov tabii :) ama en en sevdiğim de çocuklar için olan arabalı alışveriş arabalarıydı içine bindiğimde süper havalı ve özgür hissederdim kendimi.

heey hey... hemen yanındaki metro markette pişmiştik, alışveriş arabasını yürüyen merdivenle yukarı çıkarmak bile inanılmazdı. karfur tamamen sosyalleşme mekanıydı, aklımı kaçırırdım mağazada dolaşırken. 4 kez kayboldum, adımı anons ettirdiler. ^* ne güzel zamanlarmış, babişim ne istersem alırdı, nur içinde yatsın.

arabayla eve gelene kadar alışverişin yarısını mideye indirmiş olurduk. malum her gidişte yeni ürünler, ilk kez gördüğümüz şeyler olurdu. eve kadar dayanamazdık.

ikea'da gezmek kalk büyüğün geldi.

babam hafta sonu izinli olurdu. evde o sessiz pazar havası olurdu ama ben hiç dayanamazdım. kalksın isterdim. beraber dışarı çıkalım carrefour'a gidelim. çocuk aklı işte orası bana başka bir dünya gibi gelirdi.

biraz naz, biraz ısrar… sonunda kıyamazdı.
kalkar, gülümseyerek hazırlanırdı. o an benim için bayramdı. sanki düğüne gidiyormuşuz gibi heyecanla süslenirdim. tokalarımı takar, ayakkabılarımı parlatır, annemin parfümünden gizlice sıkardım. kapıda beklerken içim kıpır kıpır olurdu.

carrefour'un kapıları otomatik açılırken çıkan o “vıızt” sesi bana hep büyülü gelirdi.
raflar ışıl ışıl, her şey pırıl pırıldı.
dondurma dolabının kokusu, oyuncak reyonunun rengi, her biri küçük kalbime başka bir mutluluk katardı.

bazen bilerek kaybolurdum.reyonların arasında dolaşır, bir süre sonra adımı danışmaya koşup anons ettirirdim :)) duyunca gururlanırdım.
küçük 2cheyi herkes duyardı. sanki bütün carrefour beni tanıyormuş gibi hissederdim.
o an kendimi ünlü sanırdım, mutlulukla koşardım orada ailemi beklerken :)) sonra bizimkiler gelip beni oradan alırdı.

kasada poşetleri babam taşırdı, ben de en hafifini alır, onun yanında yürürdüm. eve dönerken arabada poşet hışırtıları, radyodan eski şarkılar ve pencereden içeri giren akşam güneşi olurdu.

şimdi büyüdüm.
carrefour hala var belki ama o his yok.

bu arada başlığı açan yazara çok teşekkür ederim. gözlerim dolu dolu yazdım bu yazıyı:)

ankarada beğendik mağazası vardı. kocatepe caminin altında. oraya giderdik, her departmanı gezerdik. fırından bişeyler alırdık. genelde ablamı dersaneden alıp heyecanla alışveriş yapardık. sonra mantar gibi avmler açıldı ankaraya. hey gidi beğendik kocatepe.

"o kadar büyük bir market açılmış ki içeride reyon görevlisi kizlar, patenle dolaşıyormuş", bir zamanlar istanbul'a ne zaman gitsem mihenk aldığım noktaydi, ne zaman carrefour'u görsem, geldik derdik ve mutlaka da bir defa giderdik hem ona hem yanındaki baehouse'a.

may day may day, hey gidi günler hey ..

konya'da adese market versiyonu yapılırdı.

suserler yazmış fakat bunun bile bir rekabeti vardır:
kozyatağı: carrefour/bauhaus vs. kartal: real/praktiker

nedense bize ya da bana real daha samimi gelirdi. restoranındaki pizza daha güzeldi bir kere :) sonra maltepe park açıldı. dünya giderek sevimsizleşmeye başladı.