bu maçla ilgili aklımda kalan en önemli detay; 4. sette maç gitmek üzereydi, takım çırpınıyordu ama italya aldığı rüzgarla maçı kapatmak üzereydi. bir önceki seti açık farkla kaybetmiştik ve italya için maç sayısına doğru gidiliyordu. o an; aldığımız bir sayıdan sonra tribünlerde öyle bir atmosfer oluştu ki sanki şampiyon olmuştuk. salon türkiye türkiye diye inledi brüksel’de.
sonrası tufan oldu. silindir gibi geçti bizimkiler italyanın üzerinden.
tribünlere o an ateşi veren neydi ? sadece alınan bir sayı ve farkı 2ye indirmemiz miydi ? tabi ki değil. takımın izleyenlere verdiği şey inançtı. o seyirci daha önce bu takımı televizyondan da salondan da izlemişti. başarabilirlerdi. bu inanç brüksel’deki salonu bir anda alev topuna çevirdi. voleybolda eşine az rastlanır bir atmosfer oluştu.
işte bizim takım böyle bir takım. bir milletin umudu, güvenci, sevinç kaynağı. allah hepsinden razı olsun, ellerinde şampiyonluk kupasının yükselmesini görmek nasip olsun.